Analiza techniczna

Unesco Mottem przewodnim UNESCO jest rozszerzanie współpracy międzynarodowej, dbanie o wspólny dialog między państwami, zachowanie pokoju poprzez właściwą edukację kolejnych pokoleń. Dla zachowania tego, co stanowi wartość narodową UNESCO, czyli wszyscy uczestnicy i członkowie Organizacji wybierają obiekty, zabytki, a następnie zostają wpisane na Listę Dziedzictwa Kulturowego. W 1945 roku, krótko po II Wojnie Światowej na jej skutek postanowiono zadbać o cały dorobek pokoleniowy. Pod obserwację trafiły wszystkie wartości o statusie narodowym. Zaczęto wraz z powstaniem UNESCO zastanawiać się nad tym, co należy zakwalifikować i jakie należy przyjąć kryteria. Wszystkie kryteria, które powstały są bardzo dokładnie przeanalizowane pod kątem ich wyjątkowości występowania na świecie. UNESCO sformułowało dziesięć takich kryteriów, dzięki, którym każdy z krajów może strać się o wpis. Sześć kryteriów to typowo charakteryzujące niepowtarzalność obiektu, przywiązanie emocjonalne człowieka, obiekt stworzony ludzkimi rękami i odgrywający ogromne znaczenie dla dalszego rozwoju państwa, stanowiący historię pokoleń. Kryteria przyrodnicze to bardziej złożona kategoria. Obiekty przyrody żywej. To parki i rezerwaty, miejsca, gdzie nigdzie na świecie nie ma podobnego. Organizacja UNESCO bardzo restrykcyjnie podchodzi do weryfikacji przy doborze zgłaszanych kandydatur. Wcale nie jest tak łatwo dostać się na taką listę. Państwa starają się i proponują różne obiekty, zabytki techniczne, parki, miejsca, które są unikalne na skalę światową, a mimo wszystko nie zawsze udaje się wpisać na listę UNESCO. Pieczę nad tą listą ma Światowy Komitet Dziedzictwa. Na zebraniu odbywa się debata na temat obiektów, które we wszystkich przyjętych założeniach być wpisane na listę. Sam wpis na listę UNESCO jest zobowiązaniem niezależnie od państwa dotyczącym zapewnienia opieki nad obiektami objętymi przez UNESCO, czyli jest to wspólne zobowiązanie i odpowiedzialność do dbania o stan obiektu i niedopuszczanie do zniszczenia. Zasadnicze kryterium to autentyczność pochodzenia zgłaszanych obiektów. Oznacza to ogromne wyróżnienie danego państwa, ale również wielką odpowiedzialność za bycie na tej liście. W 1980 roku po raz pierwszy znalazły się też zabytki techniki. Roros to słynne miasteczko górnicze, które wydobywa miedź w Norwegii. W Brazylii istotne miejsce zajęło Brazylijskie Ouro Preto zasłynęło z wydobywania złota. Na liście UNESCO dotyczącej Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego można zaliczyć Krajobraz Górniczy Kornwalii, gdzie wydobywa się rudy cynku, ołowiu, miedzi i żelaza. To dorobek dla Wielkiej Brytanii. W tym zostały zachowane budynki mieszkalne. Na liście UNESCO dołączył także kopalniany kompleks w Niemczech. Innym zabytkiem są pola ryżowe na Filipinach zostały umieszczone na liście UNESCO w 1995 roku. Dorobkiem pokoleniowym są systemy nawadniające już znane w starożytności w Omanie w 2006 roku. Do listy zostały dołączone kanały wodne, linie kolejowe, akwedukty, młyny oraz mosty. Lista UNESCO nie jest zamknięta i nadal czeka na następnych kandydatów.

Tagi: marmur, dziedzictwo, zabytek | Mapa